தோழியர்களுக்கு மட்டும் இப்பதிவு

என் வீட்டுக்கு அருகில் புதிதாக ஒரு குடும்பம் குடிவந்தது. முதல் இரண்டு நாட்கள் புன்னகையிலே கழிந்தது. பின்பு என் மனைவியின் மூலம் அவர்களின் வீட்டு நிலவரம் அறிந்துகொண்டேன்.அவர்களுக்கு நான்கு பிள்ளைகள். இரண்டு பெண், இரண்டு ஆண். பெண்கள் இருவருக்கும் திருமணமாகிவிட்டது. பையன்களுக்கும் திருமண வயதுதான். அவர்கள் வீட்டில் எப்போதும் அந்த வீட்டு அம்மாவின் குரல்தான் கேட்கும். மற்றவர்கள் வீட்டில் இருக்கிறார்களா என்றே தெரியாத அளவிற்கு இருந்தது. அவர்கள் குடிவந்து சில மாதங்களில் கோடை காலம் வந்தது. கோடை வந்தாலே மின்தடையும் வரும் என்பது உத்திரவாதமான விசயமாயிற்றே. நாங்கள் இருக்கும் வீடு மிகவும் நெருக்கமாக இருக்கும். அதனால், மின்விசிறி எப்போதும் ஓடிக்கொண்டேதான் இருக்கும். மினதடை ஏற்பட்டால் அனைவரும் வீட்டைவிட்டு வெளியே வந்துவிடுவோம்.(நகரத்து வாழ்க்கை அவ்வளவுதான்) அப்படித்தான் அன்றும் நடந்தது. மின்தடை ஏற்பட அனைத்து குடும்பங்களும் வராண்டாவில் கூடிற்று. நானும் பக்கத்து வீட்டுக்காரரும் மாடிக்கு சென்றோம். மெல்ல என்னிடம் பேச்சு கொடுத்தார்.
பரஸ்பர அறிமுகத்திற்கு பிறகு அவரிடம் கேட்டேன், "வீட்ல நீங்க இருக்கிறதே தெரியமாட்டேங்குதே, வெளியவே வரமாட்டேங்கிறீங்க..." என்றேன்.

"வெளியே வரவே சங்கடமா இருக்கு எனக்கு. தினந்தோறும் பார்திருப்பீங்களே. என் பொண்டாட்டி பேசுறதை. நான் வாயைவே திறக்க மாட்டேன். நானும் எத்தனையோ தடவை சொல்லிப் பார்த்திட்டேன். பிள்ளைகளுக்கு முன்னே என்னை எதுவும் சொல்லாதேன்னு. ஆனா அவ எதுவும் கேட்கிறதில்லை. அவளே என்னை மதிக்காதபோது, என் பிள்ளைகள் எங்க மதிக்கும். அதனால மனசுக்கு ரொம்ப சங்கடமா இருக்கு. அதனாலதான் வெளியே வர்றதில்லை" என்றார்.
எனக்கு ஏன் கேட்டோம் என்றாகிவிட்டது.
"மெதுவா அவங்களுக்கு புரிகிற மாதிரி எடுத்துச் சொல்லுங்க. நிச்சயம் புரிஞ்சுப்பாங்க." என்று ஆறுதல் சொன்னேன். அதற்குள் மின்சாரம் வர, அவங்க வீட்டம்மா கூப்பி்ட சென்றுவிட்டார்.
எனக்கு அவரை நினைத்தால் பாவமாக இருந்தது. நான் என் மனைவியிடம் நடந்ததை சொன்னேன்.
என் மனைவி,"பாவமாத்தான் இருக்கு.அப்படியெல்லாம் நான் நடந்துக்க மாட்டேன், பயப்படாதீ்ங்க"என்றாள்.

ம்! நம்பிக்கைதானே வாழ்க்கை!

இந்த சம்பவத்தில் ஏதேனும் நீதி தெரியுதா?
பின்னூட்டுங்க!

தங்கள் வருகைக்கு நன்றி! கருத்துக்களை தருக! கவிதை குரல் ' வலைப்பதிவுக்கும் வருகை தந்தால் மகிழ்வேன்.